عشق چوبی

 

«روزگاری یک تبسم٬یک نگاه 

خوش تر از گرمای صد آغوش بود 

این زمان بر هر که دل بستم دریغ 

آتش آغوش او خاموش بود...» 

در روزهایی که دلشکسته بودم 

حرفای پدر ژپتو به پینوکیو تو ذهنم قطار شد... 

« پینوکیو! 

چوبی بمان. 

آدم ها سنگی اند٬دنیایشان قشنگ نیست » 

اما این روزها آرامم 

آنقدر که از پریدن پرنده 

غافل نمی شوم 

در خیابانی گم نمی شوم   

آسان از یاد می روم 

و آسان تر فراموش می کنم 

و شکایتی در راه نیست 

آرامم 

گله ای نیست 

و نه انتظاری 

اشکی نیست 

و نه بهانه ای 

تنها آرامم 

این روزها 

یک وحشی آرام!!!! 

آنقدر که جنونم شک دار شده است 

نکند مرده ام و خودم نمی دانم؟؟؟؟ 

حرف هایم پر از خیال شده 

و خیالم پر از حرف های سکوت 

و سکوتم  

خیال حرف هایی ست 

که درون ذهنم قتل عام شده اند  

بر نگرد 

نمیخواهم برگردی 

ولی هنوز برای بودنت فال حافظ میگیرم !!!

بازی بود٬نه؟ 

یک قایم باشک 

کی چشم گذاشت؟؟؟؟ 

کی قایم شد؟؟؟ 

من هنوز روزها را می شمارم! 

با گفتن یک جایت خالی ست 

نه جای من پر می شود 

نه از عمق شادی هایت کمتر 

فقط دل خوش می شوم که بود و نبودم برایت مهم است 

مرا به ذهنت بسپار 

نه دلت!!!!!!!!!!