پرنده سپید

 

ای پرنده سپید 

تابوت آرزوهایم را با خود ببر  

 زود تر از آنچه که می توانی 

پرواز کن 

 برو  

و دور شو 

آنقدر قدرتمند هستی  

دیوارهای این حصار پوشالی را در هم شکنی 

میدانم 

هنوز سینه ای درون این تابوت 

گه گاهی می تپد 

و نفسی می آید 

شعله اش کم نور است 

ولی هست 

گه گاهی زبانه میکشد 

و طالب هوایی تازه 

برای بهتر سوختن 

و شاید ساختن.... 

پرنده من 

تو هنوز همانی  

که دز سینه ات آرش ها و فرهادها را پروراندی... 

تو همانی که قلبت را به تاراج نگذاشتی 

و من 

فرزند توأم 

در این آسمان خاموش 

که ابری برای بارش ندارد.... 

حتی برای سایه شدن 

....