قله ی عهد

هر روز 

در میان کوچه ای غمگین و سرد 

لبخند به لب  قدم بر می داشت 

برایش مهم نبود 

سردی٬تاریکی٬دوری .... 

دور بود 

از شهر٬از مردم  

از بی کسی 

از خیلی چیزای دوست داشتنی 

هوای کوچه نمناک بود 

بارانی 

عاشق این هوا بود 

دل شادی داشت 

لبخندش را  

نثار همه می کرد 

باغ٬گل٬پرنده٬جویبار... 

از کسی نمی هراسید... 

فقط می رفت 

گام هایش راسخ بود و استوار... 

به قله می نگریست 

هدفش نبود 

به بالاتر از آن می اندیشید 

می رفت 

تا تدایی کند خاطراتش را  

عهد کند پیمانش را 

و خالی شود از ظلم دنیا 

شاید 

ظلم نه 

٬قسمت٬ 

اینکه محبوبش درست همین جا 

پای این قله  

از دست داده بود 

.....