برف مهربون

 

باز آمدی نازنین! 

درست شبهایی می آیی که... 

من و دلتنگی با هم قدم میزنیم  

و روی نیمکت انتهای پارک 

بیصدا تماشایت می کنیم

میای که یادمون نره هنوز هم 

 ردپایی هست  

یادگاری

برف مهربون 

چرا دونه های قشنگت واسه رسیدن به زمین از هم سبقت میگیرن؟!  

مگه اینجا چه خبره؟؟؟  

چه طوری دلشون میاد از آسمون به اون قشنگی دل بکنن؟؟؟ 

کاش میشد از جنس تو باشم... 

سفید سفید...

باشم باعث خوشی و خنده بچه ها 

که هنوز هم با اون دستای کوچولو دعا می کنن «خدایا٬میشه اینقده برف بیاد ما تعطیل بشیم؟» 

باشم جاده ی یه تنها 

که سنگینی کوله بار روی دوشش 

تو قدم هاش باشه و آروم آروم گام برداره 

توی یه راه خلوت 

که کسی نباشه رد پاشو پاک کنه 

فقط برف باشه 

فقط من باشم...از جنس تو... 

که اون رد پا رو پر کنم 

تا بشم دوباره یه جاده 

 واسه یه تنها

.

. 

. 

 کاش میشد از جنس تو باشم....