شمعی که سیاه میسوزد

شمع هایش را در بشقابی چیده بود 

 بشقابی پلاستیکی 

کبریت٬ فقط چند تا بود 

امشب شانس همراهش نبود 

کبریت اول شکست 

کبریت دوم روشن نشد 

کبریت سوم روشن شد ولی  

نفسش تا بشقاب نکشید 

. 

. 

. 

کبریت آخر روشن شد  

و بدنبالش شمع ها 

 هر وقت دلش می گرفت شمعی روشن می کرد 

سوار بر قایق خیال به هر سو سرک می کشید 

وقتی پیاده شد 

فقط یک شمع مانده بود 

دقیق شد 

چرا؟! 

همه ی شمع ها سفید سوخته بودند و
حرف دلشان سپید بود 

این یکی اما  

دلش به حالش سوخت...

سیاه می سوخت 

همچون دلش  

اندیشید 

به این که اگر سیاه بنگرد٬ هرگز نمی سوزد و  

چیزی جز ترحم نصیبش نمی شود 

دل پاک  

سوختن و آب شدنش هم زیباست 

اشک هایش دلنشین است  

فدای دلی که پاک بسوزد....